υπνωτίζει με το πράσινο μεταλλικό της βλέμμα το κοινό, ώστε να μη χάνει ραντεβού μαζί της – από το 1993 μέχρι σήμερα.
Έγινες πάλι θέμα συζήτησης για το αν θα πας μεσημέρι, ποιες κυρίες θα ’χεις μαζί σου, αν είστε τσακωμένες με την Ελένη Μενεγάκη και πολλά άλλα. Το 'χεις συνηθίσει όλο αυτό το παιχνίδι; Σε αγγίζει; Σε ενοχλεί;
Με αγγίζει, πως δε με αγγίζει! Είμαι στην τηλεόραση από το 1993 και δεν το 'χω συνηθίσει ακόμα. Και με αγγίζει και με ενοχλεί. Δέχομαι το να κουβεντιάζεσαι, αλλά μου είναι ακόμα αδιανόητη η κακία, το να ενοχλείς και μόνο που υπάρχεις, να σου επιτίθενται εκ των προτέρων, πριν καν δείξεις τη δουλειά σου. Όταν καταλαβαίνω πως θα βρεθεί ευκαιρία για να γίνω στόχος, προσπαθώ να μη διαβάζω, να μη μαθαίνω τα σχόλια και τις συζητήσεις. Έχω πει και στους δικούς μου ανθρώπους ότι, όταν είναι να σκάσει πράγμα που θα πυροδοτήσει τέτοιου είδους κουβέντες ή βρισιές, να μη μου τα λένε... Τέτοιες περιόδους αποφεύγω και τις εφημερίδες και προσπαθώ να μην πολυβλέπω τηλεόραση – blog, έτσι κι αλλιώς, δεν διαβάζω ποτέ, γιατί ο κάθε πικραμένος γράφει ό,τι του καπνίσει. Eίναι σαν να μπαίνω σε μια γυάλα. Επειδή ταράζομαι πολύ και είναι τοξική για μένα η κακία και μου δηλητηριάζει το μυαλό, επιδιώκω να μη μαθαίνω, για να μένει καθαρός ο νους μου, να είμαι ψύχραιμη, ήρεμη και να λειτουργώ σωστά. Αυτή πάντως την περίοδο δεν είχα να αντιμετωπίσω κάτι τραγικό, για να κλείσω τηλεοράσεις και εφημερίδες και περιοδικά. Όσα ειπώθηκαν ήταν τα αναμενόμενα.
Εκτός από σένα, τη Μενεγάκη, τη Ρούλα, τη Ναταλία, βλέπουμε πως οι παρουσιάστριες έχουν ημερομηνία λήξης. Είναι ξαφνικά πολύ αναλώσιμες. Γιατί;
Γιατί, εμείς δεν έχουμε ημερομηνία λήξης, λες; Όλοι έχουμε. Μπορεί να ’ναι και αύριο. Φυσικά αυτό είναι ελληνικό φαινόμενο. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλο κράτος όπου να μη διαρκούν οι άνθρωποι της τηλεόρασης. Η Βarbara Walters, που λέγαμε πριν, έχει χάσει και η ίδια το μέτρημα των λίφτινγκ της και πια μιλάει χωρίς άρθρωση, αλλά οι Aμερικανοί λατρεύουν να τη βλέπουν. Ο Larry King παραλίγο και θα πήγαινε με πάνες στο στούντιο. Στην Ιταλία, στη Γαλλία οι παρουσιαστές είναι μεγάλης ηλικίας, όμως είναι πρόσωπα των καναλιών που τα στηρίζουν και τους αγαπάει ο κόσμος. Εδώ όλα είναι αναλώσιμα, και τα πρόσωπα και τα προϊόντα τα τηλεοπτικά – ούτε πνευματικά δικαιώματα υπάρχουν, για να προστατεύεσαι από τα ίδια τα Μέσα που σε κατασπαράζουν. Κάνεις μια εκπομπή και γεμίζει κλώνους της η τηλεόραση, με αποτέλεσμα όλα να είναι ίδια παντού. Πάνε καλά οι σατιρικές εκπομπές; Όλοι κάνουν σατιρικές εκπομπές. Πάνε καλά τα τουρκικά σίριαλ; Ως και το Μega βάζει τούρκικο φέτος. Και μετά θα τα κατακρεουργήσουν τα προϊόντα στις εκπομπές, θα τα χλευάσουν, θα τα φτύσουν, θα σε βρίσουν. Και όλα αυτά συνθέτουν μια ιδιαίτερη ψυχολογία καινοοτροπία, όπου το να είσαι αναλώσιμος είναι πλέον βεβαιότητα.
Θα ένιωθες πρόκληση να έχεις απέναντί σου τη Μενεγάκη; Θα σε ιντρίγκαρε κάτι τέτοιο;
Δεν νιώθω πρόκληση και ίντριγκα για κανέναν. Έχω κάνει πολλή και πολλά χρόνια τηλεόραση, κάθε μέρα. Έτσι έμαθα πως δεν βάζεις πρόσωπα απέναντι. Υπολογίζεις μόνο ζώνες και τηλεθεατές. Προσωπικά, έχω συνηθίσει να χάνω από σειρές ή ειδήσεις. Να βάλω ένα πρόσωπο απέναντι προς χάριν ενός πρωτοσέλιδου κάποιου κίτρινου εντύπου; Είναι αστείο! Το σύμπαν της τηλεόρασης έχει περάσει απέναντί μου. Όποιος και αν είναι απέναντι, ας είναι! Δεν μου κάνει καμία διαφορά.
Περισσότερα στο Down Town που κυκλοφορεί.
